Te land, ter zee en in de lucht

Tadaaaa! Na drie spannende weken wachten voor jullie volgt hier dan ons laatste overzeese blog... Over een week kunnen we jullie namelijk hoogstpersoonlijk en in levenden lijve vertellen hoe de laatste dagen zijn geweest! Om bij terugkomst echter niet te veel aan het woord te hoeven zijn volgt in dit verhaal nog een compacte opsomming van onze belevenissen met Bongo Nitro en valt ondermeer te lezen wat wij twee nachten op een zeilboot hebben gedaan, dat de koning nog leeft, hoe de Shell en de Mc Donalds ons financieel overeind hebben geholpen, hoe Koen een groep dolfijnen heeft ontdekt en waarom Robbert een vliegtuig heeft mogen en moeten besturen...

Ruim 2,5 week geleden kwamen we voor de tweede maal in Sydney aan en moesten we alweer afscheid nemen van de camper, Bongo Turbo, die ons in twee weken van Brisbane terug naar Sydney had gebracht. Bij aankomst werden we op zoek naar een nieuwe aanbieding al snel verrast door het feit dat bijna nergens ook maar iets beschikbaar was, dankzij de Paasvakantie voor vele Australiërs. Gelukkig vonden we uiteindelijk toch nog een verhuurbedrijf dat ons wel verder kon helpen en ons een campertje aanbood om deze 13 dagen later in Cairns af te gooien, ruim 3.000 km verder naar het noorden. Bij het afhalen van deze camper, Bongo Nitro in onze volksmond, bleek het echter om een ouder model dan afgesproken te gaan en dus volgde een zeer scherpe doch vermakelijke discussie die uiteindelijk resulteerde in het feit dat we zonder extra kosten de camper vier dagen langer tot onze beschikking kregen. Een mooie financiële meevaller dus in onze persoonlijke barre economische tijden! Aangezien we de eerste 1000 kilometer, tot en met Brisbane, al gezien hadden tijdens onze eerste drie weken in Australië besloten we dit stuk met gierende banden in twee dagen te doorcrossen met enkel slaapstops bij de Shell en de Mc Donalds. Laatst genoemde etablissement heeft in dit land namelijk de fijne traditie om dicht bij de snelweg te zitten en 24 uur per dag open te zijn. Zo valt ons campertje dus niet op, op de grote parkeerplaatsen ervoor en na overleg met de manager was het nooit een probleem om hier te overnachten. Sterker nog, we werden vaak geadviseerd om de auto juist recht voor de deur neer te zetten zodat het aanwezige personeel en de videobewaking een oogje in het zeil konden houden terwijl wij een oogje dichtknepen. Deze persoonlijke surveillance in combinatie met de gratis wifi, gratis campingplekken en de mogelijkheid tot diner en ontbijt hebben de afgelopen weken de betekenis van 'grote gele vriend' dan ook veranderd van een ijskoud biertje in een neonkleurige gele M.

Na een korte douchestop bij ons favoriete waterpark en een snelle afdaling van de in het vorig blog beschreven Wedgie, vervolgden we op de derde huurdag onze weg naar nieuwe onontdekte oorden boven Brisbane, te beginnen bij Noosa. In dit relaxte surfdorpje hebben we in totaal twee nachten doorgebracht op de parkeerplaats van een partyhostel waar we tegen gering tarief mochten gebruik maken van de sanitaire voorzieningen. Noosa is een vermakelijk dorpje met een gezellig mix van luxe resorts en een jong backpackerspubliek. Sowieso is Australië het land van jonge backpackers waar wij met onze 24 en 25 lentes al aardig uit de toon vallen. Gezien de gemiddelde leeftijd van 18, een gemiddeld IQ van 80 en een gemiddeld levensdoel van: "ik wist niet wat ik moest gaan studeren dus ging ik maar naar Australië want hier spreken ze Engels" is Australië wat dat betreft een wereld van verschil met alle levendige reisliefhebbers die we in Zuid Amerika hebben ontmoet. Na een nachtje in het nabij gelegen Hervey Bay is de gang noordwaarts voortgezet tot Town of 1770, naar het schijnt de enige plaats ter wereld met cijfers in de plaatsnaam. Hier hadden we onze laatste kans om te surfen in Australië, verder noordwaarts zijn er geen golven, en beleefden we er een van onze top 15 reiservaringen: de 1770 Castaway...

Bij het boeken van onze camper kregen we naast een leuke korting namelijk nog meer leuke aanbiedingen zoals een gratis returnvlucht inclusief strandlanding en overnachting op Middle Island, een onbewoond eiland op 15 vliegminuten van Town of 1770. Deze vrij nieuwe toeristische attractie was volgens de verhuurder een absolute must-do en dankzij de mogelijkheid om dit gratis te beleven was er voor ons dan ook geen reden om nee te zeggen hiertegen. Met een klein propellervliegtuigje bracht de gediplomeerde stuntpiloot Bruce ons in groepjes van drie naar dit onbewoonde eiland. Dit gebeurde helaas wel een uur later dan gepland vanwege de hevige regenval die aanvankelijk roet in het eten leek te gooien. Dankzij een meer dan welkome opklaring werd dit euvel verholpen en kon de grote overtocht alsnog beginnen. Aangezien de totale groep uit tien personen bestond, stond er na drie vluchten nog een persoon op het vaste land: Robbert. Hij had hij dan ook het privilege om gebruik te maken van een privécharter die alleen nog maar onvergetelijker werd toen Bruce hem het stuur aanbood. Nu nam deze Bruce het al niet zo nauw met de geijkte luchtvaartregels, zo is hij de eerste piloot die wij ooit hebben gezien die werkt in een korte broek en slippers, maar dit kwam toch wel erg onverwacht. Na een korte introductie van hoe je een vliegtuig moet besturen en de mededeling dat het stipje in de verte de eindbestemming was draaide Bruce lekker het raampje open en liet hij zich vermaken op een privécharter van Robbert i.p.v. andersom. Deze rustige vlucht werd overigens nog wel een paar keer onderbroken door 'grapjes' van de oorspronkelijke piloot zoals een plotselinge draai aan het stuur naar links of rechts waarna aan Robbert de taak was om een en ander te herstellen. Eenmaal geland op het strand, iets wat Bruce uiteraard wel zelf deed, werden wij weer herenigd en konden we onze stuntverhalen samen delen. Na een kort introductiepraatje over waar onze tenten stonden, waar we eten konden klaarmaken en dat we de aanwezige kayaks mochten gebruiken om op zoek te gaan naar dolfijnen die rondom het eiland leefden vertrok onze piloot weer en beloofde hij ons 24 uur later weer in groepjes van 3 op te pikken. Vanaf nu waren we met z'n tienen op onszelf aangewezen en nadat wij ons als groepsoudsten als kok (Robbert) en kampvuurmaker (Koen) hadden opgeworpen kon het onbewoond eilandavontuur voor iedereen beginnen. Terwijl de rest van de groep al wandelend het eiland ging ontdekken, bewaakten wij het kamp en molesteerden we enkele nabij gelegen bomen om zo genoeg brandhout te hebben voor het kampvuur waaromheen we de overige groepsleden dezelfde avond van een diner voorzagen en we onze meegebrachte blikken bier verorberden. De volgende ochtend waren we er al vroeg bij om zo lang mogelijk te kunnen genieten van de volop aanwezige zon en alle faciliteiten van het eiland. Zo was Koen bijvoorbeeld de eerste die de aanwezige kayaks uittestte om binnen het uur vol enthousiasme terug te komen en alles te vertellen over de wilde dolfijnen, die op enkele meters van z'n kayak aan het zwemmen en spelen waren. Ook Robbert had, wild geworden van Koens enthousiasme, direct geluk op de door Koen aangewezen plek en zo kon ook dit dier afgestreept worden op de toch al immense lijst van dieren die we in het wild hebben gezien. Na enkele uurtjes waterpret werden we weer opgepikt door Bruce, die op de, dit keer wel gezamenlijke, terugweg nog een speciale en zwaar illegale vliegtruc uit z'n kleine Cessna trok: gewichtloosheid! Na enkele kleinere trucjes vroeg hij ons opeens om onze camera's op z'n dashboard te leggen en hier goed naar te kijken. Vervolgens haalde hij z'n stuur vol naar achteren waardoor we bijna verticaal omhoog vlogen waarna hij het stuur vol terugduwde wat ons logischerwijs en wederom bijna verticaal omlaag bracht. Tijdens deze duikeling zweefden de camera's letterlijk door de lucht en bereikten we voor een paar seconden een onbeschrijfbaar gevoel van gewichtloosheid. Deze truc herhaalde Bruce nog een paar keer, totdat het vaste land in zicht kwam en hij het risico niet meer ging nemen. Hij kon tenslotte grote problemen krijgen als openbaar bekend werd dat hij deze stunt uithaalde...

Na dit spannende avontuur zou al snel een nieuw hoogtepunt volgen middels een driedaagse zeiltocht langs de Whitsunday Islands en duiken tussen de duizenden vissen en wonderschone koraal van De Great Barrier Reef. Voor het zover was moesten eerst nog twee dagen worden versleten tussen de 600 kilometer van Town of 1770 tot Airlie Beach, de haven vanwaar we op eerste Paasdag op de boot zouden stappen. We besloten om maar weer eens een nationaal park te bezoeken onderweg en zo stonden we na een heerlijke nacht bij de Mc Donalds van Mackay de volgende morgen al in Eungella National Park. De reden dat we er zo vroeg bij waren was omdat we gehoord hadden dat je in dit park een heerlijke gratis douche kon pakken, namelijk onder een van de vele watervallen die dit park rijk is. Na deze welkome verfrissing gingen we verder met onze speurtocht op zoek naar het hoogtepunt van dit nationaal park, in het wild levende vogelbekdieren! Nu stond in de flyer van dit park dat je om dit zeldzame en mensenschuwe dier in het wild te zien moest beschikken over geduld, rust en stilte en dus hadden we vooraf weinig hoop. Maar aangezien deze reis ons leven al zo overhoop heeft gehaald en we zelfs over deze eigenschappen zijn gaan beschikken hebben we deze vrolijke snuiter gezien en was ook deze missie geslaagd. Nadat ook Koen nog met succes zijn eerste alcoholcontrole voltooide konden we met een gerust hart onze reis vervolgen op zoek naar een nieuwe Mc Donalds om ons zo de volgende dag op tijd te kunnen melden bij de haven van Airlie Beach.

In Airlie Beach maakten we al snel kennis met een groot gedeelte van onze zeilgroep voor de komende drie dagen en beklommen we rond het middaguur het dek van dit 32 man herbergende zeilschip. Dankzij een stevige wind verlieten we met grote snelheid de haven en via hoge en voor velen misselijkmakende golven kwamen we 's avonds aan bij onze slaapplek, nabij een klein eilandje en onder een indrukwekkende sterrenhemel. Na verscheidene zelf meegebrachte drankjes kropen we onze groepskajuit in, volop uitkijkend naar de volgende dag... Op tweede Paasdag zouden we beiden namelijk ons eerste duikavontuur op open oceaan beleven! De Great Barrier Reef is 's werelds meest bekende duikbestemming en dat is absoluut niet voor niets. Vanaf het kleine strandje waarvoor we aanmeerden liepen we in groepjes van vier met onze duikuitrusting aan en onze nieuwe gekochte wegwerponderwatercamera (leuk woord) de oceaan in en al na vijf meter zwommen de tientallen centimeters lange vissen in groten getale om ons heen. Dankzij het door onze duikinstructeur meegebrachte visvoer bleven ze ons ook het volgende half uur volgen en eenmaal uit het water hadden we al direct besloten dat we de volgende dag een tweede duik wilden maken! Niet alleen het duiken was echter de moeite waard, ook tijdens het snorkelen zwommen de waterbewoners om je heen en dat werd eenmaal erger toen de jolige scheepsbemanning expres visvoer over ons heen strooide, waardoor we zo ongeveer werden verkracht door duizenden vissen! Na een nieuwe gezellige avond in de aanwezigheid van enkele andere Nederlanders, Zweden, Duitsers en Amerikanen en een urenlang durende theatervoorstelling van een wilde dolfijn die juist precies langs ons schip op jacht ging naar inktvissen, kropen we weer vol spanning voor de volgende dag ons meedeinende bedje in. De volgende ochtend begon al vroeg met een ontbijtje om 6:45 en een duik om 7:30. Vooraf was ons beloofd dat we deze dag Elvis te zien kregen, een ruim anderhalve meter lange vis die zijn bijnaam kreeg dankzij zijn prominente kuif en zijn hoge aaibaarheidsgehalte. Al direct na onze tewaterlating zwom deze immense onderwaterpuppy op ons af en gaf de duikinstructeur hem letterlijk de fles. Heel bizar, maar wel erg vermakelijk om te zien! Ook het volgende duik half uur volgde Elvis ons en kon je hem in alle rust aanraken, aaien en wanneer je je met twee handen vasthield aan deze vis trok hij je zelfs door het water heen! Het was jammer dat er niet meer mogelijkheden waren om hier te duiken want we hebben beiden de smaak flink te pakken. Zodra de tijd en het geld daar is zien we het zeker gebeuren dat er ooit nog een duikcertificaat gehaald gaat worden en een duikvakantie wordt geboekt. Nu we zoveel van de wereld boven zeeniveau hebben gezien zijn we alleen maar nieuwsgieriger geworden naar de wereld daaronder.

Nadat we na drie zeil- en duikdagen weer aan land kwamen van Airlie Beach hebben we de afterparty helaas moeten overslaan, aangezien we nog 700 kilometer moesten afleggen met onze camper om zo onze Bongo Nitro de volgende dag in Cairns in te leveren. Op het moment van schrijven zitten we nog in deze kustplaats, brak van de speciaal voor koninginnedag georganiseerde poolparty van de a dat onze laatste stop in Australië betekent. Vanuit Cairns zullen we op 3 mei naar Hongkong vliegen om drie nachten later het vliegtuig naar Amsterdam te pakken. Onze 6,5 maand van reizen, leven en beleven zitten er nu echt bijna op, het wordt tijd om jullie weer eens persoonlijk te spreken om te horen wat we in ons kikkerlandje allemaal hebben gemist! Tot snel lieverds!