En nou die handjes de lucht in!

De eerste helft Nieuw Zeeland zit er weer op en aangezien de hoogtepunten zich hier sneller aaneenschakelen dan onze flauwe grappen werd het hoog tijd voor een update aan onze trouwe lezers op 26 uur vliegafstand. Zo daalden we de afgelopen dagen in vijf minuten 4500 meter af, klommen we vier uur onder de grond, dineerden we op 200 meter boven een metropool, hingen we op 100 meter hoogte aan een koordje en ontmoetten we de drievoudig wereldkampioen boomklimmen. Maar bovenal hebben wij natuurlijk op onze eigen manier met de foutst mogelijke muziek en Bongo carnaval gevierd. Wij wel...

De eerste stop in Nieuw Zeeland was meteen in de grootste stad van het land, Auckland. Op het vliegveld hebben we direct een busje gehuurd, waarmee we ons 20 dagen lang zullen verplaatsen. Helaas konden we ons busje pas twee dagen later ophalen en dus hadden we onszelf nog 48 uur zoet te houden in Auckland. Auckland is een mooie en ontwikkelde stad met genoeg activiteiten om je een week zoet te houden, zoals dineren in de skytower, maar gezien onze tijd waren we blij toen we de tweede dag onze nieuwe beste vriend konden ophalen. Het busje waarmee we ons hier verplaatsen is krap te noemen en oogt met name op campings tussen de grote familiecampers vrij lullig, maar voor ons is Bongo, want zo heet 'ie, een fijne gezellige vriend waar we ook gezellig tegenaan kletsen. Na 4,5 maand ben je namelijk soms ook wel uitgeluld met elkaar. Met onze Bongo zijn we allereerst via de linkerbaan en met Andre van Duin ("balletjes van de koningin") in de speakers zuidwaarts afgedaald richting Waitomo. Waitomo is een dorpje dat waarschijnlijk nooit op een landkaart had gestaan als er geen gloeiwormgrotten waren gevonden. Helden als wij zijn besloten we om deze grotten niet met een horde toeristen voor ons te ontdekken, maar kozen we voor de manier met de hoogste Rambo Rating in de folder: een zeven uur durend "Epic Adventure in the Lost World". De dag begon vroeg met een schitterende abseil van 100 meter die je tot de bodem van de grotten bracht. Vanaf dit punt begon de grote klim terug naar boven die ons in onze wetsuits liet zwemmen door ondergrondse riviertjes, liet springen van rotspartijen, liet tijgeren door kinderkruipruimtes en via ondergrondse watervallen omhoog liet klauteren. Uiteraard langs een overload aan ondergrondse gloeiwormen die ons af en toe als in een heldere nacht onder een sterk gevulde sterrenhemel liet wanen.

Na een korte stop in de, door aanwezige geisers, naar rotte eieren stinkende stad Rotorua, was de stad Taupo het toneel van ons volgende grensverleggende avontuur. Iets dat Robbert namelijk al jaren wilde doen en waar Koen nog nooit een seconde naar had uitgekeken was een skydive en volgens kenners is Taupo daarvoor de beste plek van Nieuw Zeeland. Omdat je af en toe iets geks moet doen en we al dagen werden opgehitst door de carnavalsdeuntjes uit onze autospeakers, kon het dus zomaar gebeuren dat we onze tweede dag in Taupo samen in een klein propellorvliegtuigje zaten dat ons naar 15.000ft bracht, ruim 4500 meter hoogte. Daar aangekomen besloten onze piloot en instructeurs echter dat het te hard waaide en twintig minuten later stonden we dan ook weer met een nog steeds dichte parachute op de grond. Een half uurtje later leek de wind echter te zijn gaan liggen en mochten we alsnog onze sprong wagen. Lezers die al eens uit een vliegtuig zijn gesprongen zullen kunnen beamen dat het gevoel dat je hebt als je uit een vliegtuig springt onbeschrijflijk is. De eerste 30 seconden van je vrije val sla je ongeveer op tilt en doe je tijdens je afdaling waarbij je met meer dan 200km per uur op de aarde afknalt niets anders dan gillen, schreeuwen, vloeken en in trance zijn. De laatste 35 seconden van onze dikke minuut durende vrije val vlogen letterlijk ook voorbij en zodra de parachute zich opent voor de afdaling zit je nog steeds in een roes. Door de dichtgeklapte oren en het onmogelijke uitzicht voel je je vanaf dat moment als een doof engeltje dat langzaam als een veertje naar de wereld afdaalt. Binnen vier minuten is alles weer voorbij en sta je vol ongeloof met je hoofd nog in de wolken met beide benen weer op de grond.

Het laatste avontuur dat we hier gaan beschrijven stond een dag later alweer op de planning, de Tongariro Crossing. Deze 8 uur durende wandeling staat bekend als de mooiste eendaagse trekking van Nieuw Zeeland en een van de mooiste ter wereld. Uiteraard verschenen wij veel te laat op de plek van bestemming en hadden we daarmee onze geboekte bustrip naar het begin van de route gemist. Via wat telefoontjes kregen we echter alsnog een gratis privérit aangeboden van de busorganisatie en konden we alsnog redelijk op tijd beginnen aan ons dagvullend programma. Met, inmiddels, redelijk wat trekkingervaring begonnen we vol goede moed aan onze wandeling, waarbij Mount Doom, bekend uit de Lord of the Rings trilogie, direct werd gepasseerd. Toch bleken de vele biertjes en McDonalds hun tol te hebben geëist want na nog geen half uur onderweg te zijn lagen de tongen al op de knieën en werden we gepasseerd door mensen van wie je zou verwachten dat ze uit hetzelfde tijdperk stammen als de originele Lord of the Rings. Gelukkig pakten we onszelf binnen korte tijd weer op en konden we tijdens de 8 uur durende wandeling en klauterpartijen volop genieten van de kraters, vulkanen, watervallen en meren. We kunnen ons dan ook goed indenken dat dit een van de meest bijzondere wandelingen ter wereld is want de landschappen en uitzichten waren werkelijk schitterend. Moe en voldaan ploften we 's avonds dan ook weer op onze matrasjes in Bongo.

De dagen hierna stonden in het teken van de rit naar en over het Zuid eiland van Nieuw Zeeland. Op de drie uur durende ferry die de twee eilanden met elkaar verbindt hebben we overigens eerder genoemde wereldkampioen ontmoet die wereldwijd samen met zijn “Team Lumberjack” houthak- en boomklimshows geeft. Ieder zijn ding zullen we maar zeggen. Inmiddels zijn we hier halverwege de Westkust beland en heeft Bongo ons al langs vele ansichtkaartjes gereden. Meer over dit deel van Nieuw Zeeland volgt in een volgend blog. Dan gaan wij hier ondertussen weer door met het beklimmen van bergen, het berijden van onmogelijke wegen en het afspringen van grootst mogelijke hoogtes!