Hasta Luego Sudamérica!

Het zit er op. De kop is er nu echt volledig af en ook de halve romp is al verdwenen. Vier maanden lang hebben we rondgezworven door dit schitterende continent en daarmee is alvast 2/3 van onze reis met succes afgelegd. We hebben Spaans geleerd in Ecuador, trekkingen gemaakt in Peru, gegolfd in Bolivia, wilde dieren gespot in Brazilië, langs de kust getrokken in Uruguay en het nachtleven onveilig gemaakt in Argentinië. Veel mensen vragen ons nu al wat het mooiste en beste was, maar dat is ongeveer hetzelfde als kiezen tussen een avond met Doutzen Kroes, Megan Fox, Anna Kournikova, Bar Rafaeli, Jessica Alba óf Gisele Bundchen. Onmogelijk! Wel hebben we natuurlijk een lijstje met de mooiste, leukste en/of meest spraakmakende plekken waar we de afgelopen maanden zijn geweest. Zo zouden we iedereen willen aanraden om de zoutvlaktes van Uyuni te bezoeken, de Inca Trail en de Colca Canyon te lopen, te surfen in Montañita en Mancora, aan het parelwitte strand te liggen van Ilha Grande en Rio de Janeiro, de Iguazú watervallen en de Pantanal te bekijken, lekker Nederlands te doen in Sucre en La Paz en te ontspannen in Huacachina of Cabo Polonio. Bij de meeste plaatsnamen zullen wel belletjes gaan rinkelen bij de trouwe lezer van ons blog, maar over laatst genoemde plek zullen maar weinigen iets af weten. Dat kan ook goed kloppen, aangezien we dit 500 inwoners tellende en van de buitenwereld afgesloten vissersdorpje in Uruguay pas afgelopen week hebben bezocht. Tijd voor de laatste Zuid-Amerikaanse update dus!

Het laatste blog eindigde met de mededeling dat we in 26 uur zouden afreizen naar de Iguazú watervallen, een immens waterspektakel op de grens van Brazilië en Argentinië. Nu zijn wij niet de grootste fanaten van lange afstandsritten en we hadden het onszelf een stuk makkelijker kunnen maken om het gewoon lekker over te slaan, maar dan hadden we onszelf achteraf flink voor de kop moeten slaan. De Iguazú watervallen zijn namelijk adembenemend mooi en ongetwijfeld een van de meest indrukwekkende staaltjes natuurgeweld op aarde. Bij aankomst in Foz do Iguaçu (Brazilië) zijn we direct doorgegaan naar de Braziliaanse kant van de watervallen. De meeste van de 300 watervallen liggen in Argentinië, maar vanaf de Braziliaanse kant heb je een mooi panaroma view op die kant. Daarnaast kon je ook hier al flink nat worden door onder een van de weinige Braziliaanse watervallen te staan. De volgende dag zijn we de grens overgetrokken om vanaf Puerto Iguazú de Argentijnse kant van de watervallen te zien. In dit kleine dorpje werden we erop gewezen dat het die avond volle maan zou zijn en dat je dan de unieke kans hebt om de grootste en meest indrukwekkende waterval, de 150 meter brede en 70 meter diepe Garganta do Diabo, via een speciale excursie in een sprookjesachtige setting waar te nemen. Aangezien wij ons ongeveer getrouwd voelen met elkaar besloten we om dit romantische tafereel niet te laten schieten en zo stonden we die avond, omringd door zoenende stelletjes, te genieten van iets wat misschien wel onbeschrijfelijk is. Laat de foto´s maar het verhaal vertellen. De volgende ochtend is natuurliefhebber Robbert nog teruggegaan om de rest van de watervallen bij daglicht te bekijken, terwijl Koen ervoor koos om ook eens te kijken hoe het zou zijn om na 8 uur slaap op de andere kant van zijn zij te gaan liggen. De volgende halte in onze planning was het het Uruguyaanse Montevideo, het derde land in vier dagen.

Met een bus waarin we volledig plat konden liggen en waar we welterusten werden gewenst met een vers glaasje champagne, reisden we in stijl af naar Buenos Aires. Vanuit deze stad konden we, na een rit van 20 uur en een paar uur wachten, de ferry pakken richting het vaste land van Uruguay. Uruguay was het land waar we van tevoren eigenlijk het minst vanaf wisten, de minste positieve verhalen over hadden gehoord en waar we eigenlijk enkel beelden van hadden gezien in een jaloersmakende aflevering van RTL Travel. Vertrouwende op onze eigenwijsheid en het enthousiasme van Chris Zegers zetten we op zaterdagavond voet aan wal in Montevideo. In de Lonely Planet wordt deze stad neergezet als de meest leefbare stad van Zuid-Amerika en daar kunnen wij ons wel iets bij indenken. Op de zondag hebben we heerlijk rondgeslenterd door de verlaten straten van deze miljoenenstad en hebben we alle busstress lekker van ons af laten waaien tijdens een wandeling over de boulevard. Op de maandag zijn we, op aanraden van andere reizigers in ons hostel, doorgereisd naar La Pedrera, een klein verlaten surf- en vissersdorpje dat nog geen plekje heeft gekregen in de meeste landkaarten van dit land. In drie chille en drankvolle daagjes hebben we op het strand gehangen en uitstapjes gemaakt naar het naastgelegen La Paloma en het eerder genoemde Cabo Polonio. Op aanraden van een oud-klasgenootje van Robbert besloten we om de bus te pakken naar een natuurgebied waarachter dit kleine dorpje zou liggen. Openbaar vervoer en privé auto´s heb je er niet en slechts via een jeep die je dwars door de zand- en grasduinen leidt is Cabo Polonio te bereiken. Het heeft nog het meest weg van Vlieland, behalve dan het feit dat je hier de grootste zeeleeuwenkolonie ter wereld hebt. Ze lagen dan ook werkelijk overal, inclusief half opgevreten op het strand... Aangezien op de zevende dag in Uruguay alweer onze terugvaart gepland stond, besloten we om onze laatste nacht in Colonia door te brengen, de plek vanwaar de ferry weer terug naar Argentinië vaart. Dit dorpje had dan weer veel weg van het Brabantse Heusden, behalve het feit dat het oude centrum hier wel op de Unesco Werelderfgoed lijst staat. Omdat onze boot terug naar Buenos Aires pas in de avond vertrok besloten we om de vrijdagmiddag een scootertje te huren en rond te touren door de Uruguayaanse binnenlanden, op zoek naar het 30 kilometer uit de stad gelegen natuurpark waar de president zijn buitenverblijf heeft. Ondanks al onze eerdere ongelukken met Zuid-Amerikaanse vervoersmiddelen als afgebroken fietsremmen en sturen, brachten we zonder een schrammetje te hebben opgelopen onze scooters dezelfde avond veilig en wel terug in Colonia. Dit typeert ook meteen Uruguay, het lijkt eigenlijk helemaal niet op Zuid-Amerika. Alles is goed geregeld hier, is schoon, ziet er verzorgd uit en alles is heel. Helaas hangen aan de meeste zaken dan ook geen Zuid-Amerikaanse prijskaartjes meer... Toch is ook Uruguay zeker een aanrader, helemaal omdat het slechts op drie uurtjes afstand van Buenos Aires ligt waardoor wij dus ook de kans kregen om na een middag vol scooterplezier het nachtleven in deze Argentijnse hoofdstad onveilig te maken.

Inmiddels was het al de derde keer dat we in deze stad aankwamen en dus hadden we in twee nachtjes alle tijd om lekker op stap te gaan, lang uit te slapen en ook nog een wedstrijdje van Boca Juniors mee te pakken (aanrader! Ondanks de 0-0 eindstand)... De volgende stop voor nu is Auckland vanwaar we een campertje zullen huren om ons in drie weken tijd mee te vervoeren door het land dat volgens velen de mooiste plekken ter wereld herbergt. We weten er eigenlijk nog helemaal niks van, maar hebben er wel ontzettend veel zin in! Na vier maanden Spaans praten is het fijn om weer eens op een plek te zijn waar je je bij iedereen verstaanbaar kan maken. Toch weten we beiden zeker dat we ooit terugkeren in Zuid-Amerika om de beste plekken nog eens over te doen en alle plaatsen die we nu hebben (moeten) laten schieten alsnog aan te doen. Met het volle vertrouwen en in correct Spaans kunnen we dan ook gerust zeggen: Hasta luego Sudamérica!