Busje komt zo

De afgelopen weken kregen we het verwijt dat we wel erg veel doen in een week tijd en vroegen mensen zich af of wij wel genoeg tijd hadden om te genieten van alles wat we hier meemaken. Ook wij beseffen dat het allemaal wel erg snel gaat, maar malen doen wij hier niet om. We genieten hier met overvolle teugen van het backpackersleventje, het Zuid-Amerikaanse continent en het avontuur. Het feit dat wij al anderhalve week niets van ons hebben laten horen middels dit blog heeft dan ook te maken met misschien wel het mooiste avontuur dat we tot nu toe mee hebben gemaakt. Voordat we het daar over gaan hebben volgt echter eerst nog een kort résumé van de overige dagen die wij hier in Peru hebben doorgebracht, want ook de afgelopen 10 dagen viel er weer genoeg te beleven. We hebben met een buggy door de woestijn gecrosst, gesandboard in een oase, er is een iPod in een gevulde wc geëindigd en we hebben het 31-jarige nichtje van Höllenboer ontmoet. De onedayfly die in 1995 een ´wereldhit´ scoorde met de titel van dit blog.

Aan het eind van ons vorige verhaal zaten we nog in de Peruaanse hoofstad Lima, tevens de grootste stad van westelijk Zuid-Amerika. Ondanks alle verhalen van mensen die ons wijs probeerden te maken dat Lima een tegenvaller zou zijn en maximaal voor twee dagen leuk is hebben wij ons verblijf hier verlengd tot vijf dagen. Deels doordat de iPod van Robbert in de wc eindigde en we een dag in Lima erachteraan hebben geplakt om zo genoeg tijd te hebben voor het kopen van een nieuwe en die vol te gooien met verse deuntjes. Vanuit Lima hebben we vervolgens een bus van zes uur gepakt richting Ica, een toeristische plaats ten zuiden van Lima. Het mooiste van Ica is echter de taxi die je kan pakken vanaf het busstation en die je binnen 10 minuten naar een ware sprookjeswereld brengt, de oase van Huacachina.

In deze wonderschone oase midden in de woestijn en tussen gigantische zandduinen kan je je heerlijk vermaken met sandboarden, buggyrijden, zonnen, zwemmen en uitgaan. Een ideale combinatie voor twee nachten zo ondervonden wij. Het buggyrijden was een spannende en bovenal onvergetelijke ervaring waarbij we met hoge snelheid werden rondgereden door een landschap waarbij de Loonse en Drunense duinen voortaan niets meer zullen lijken dan een kleine zandbak. Op aanraden van andere backpackers hebben we deze rit aan het eind van de middag geboekt waardoor we een adembenemende zonsondergang konden bewonderen, vastleggen en deze via het fotoalbum  delen met jullie. Na drie dagen chillen aan het zwembad en poolen met locals, heb je deze kleine oase, die ongeveer tien hostels en niet meer dan 40 inwoners telt ook wel weer gezien. Na een avondje stappen waarin Koen de vrouwen gek maakte met zijn Salsa-heupen en Robbert dankzij een ADHD bui kon volhouden dat hij professioneel danser was in ´Holanda´ werd het tijd voor de volgende stop.

Op 13 uur afstand van Huacachina ligt op 2325 meter boven zeeniveau de tweede stad van Peru, Arequipa. Deze stad huisvest volgens de Lonely Planet, onze tijdelijke bijbel, een van de mooiste pleinen van Zuid-Amerika en het moet dan ook gezegd worden dat Plaza de Armas inderdaad een mooi plein is. Naast dit plein staat ook het Santa Catalina klooster bekend als een van de meest belangrijke trekpleisters van dit continent en dus waren wij ook genoodzaakt om dit klooster, dat meer een klein dorpje is, met een bezoekje te vereren. Het feit dat ons hostel recht naast dit klooster ligt maakte het ook nog makkelijk om opnieuw cultureel verantwoord bezig te zijn. Arequipa is al met al een mooie, historische stad met weinig hoogbouw. Dit laatste dankzij een rijk verleden aan aardbevingen met in 2001 de laatste grote. Na twee dagen te hebben rondgeslenterd door deze stad werd het echter wel weer tijd om te benen te strekken en het avontuur op te zoeken. Wij vonden dit avontuur in een driedaagse trekking door Colca Canyon, de op één na diepste kloof ter wereld die op zijn diepste punt meer dan twee keer zo diep is als de Grand Canyon in de V.S.

Op zondagmiddag boekten wij deze driedaagse trip en vrijwel direct mochten we toen ons bed opzoeken omdat we op maandagochtend om 3:00 werden opgehaald door, uiteraard, een busje, ons enige vervoersmiddel tot nu toe in Peru. Met flink wat slaap in onze ogen, maar te kleine stoelen om even bij te kunnen slapen werden we in vier uur naar onze eerste stop gebracht, Cruz del Condor. Vanaf dit punt krijg je als toerist,  met een beetje geluk,  een enkele condor te zien. Gelukkig hadden wij ook dit keer weer het geluk aan onze zijde en werden we nog voor we ons ontbijt hadden gezien getrakteerd op een schouwspel met vier reusachtige condors. In het begin waren het nog kleine zwarte stipjes, maar toen ze eenmaal dichterbij kwamen zag je pas echt hoe indrukwekkend deze vogels zijn. Dat is dan ook niet zo gek als je beseft dat deze dieren een spanwijdte hebben van 3 meter en een lichaamsgewicht hebben van 15 kilo, hetgeen voor een vogel aardig zwaar is. Na drie kwartier vogelspotten en foto´s schieten werden we naar de ontbijttafel gebracht waar we verder werden voorbereid op de eerste wandeldag.

Op deze eerste dag begonnen we rond 9 uur in de ochtend aan een drie uur durende afdaling die ons van de top van de berg naar een diepe vallei bracht op 1100 meter diepte. Aan het begin van de afdaling liepen we nog gezamenlijk met onze 8 andere reisgenoten, maar al snel besloten wij samen met twee Spanjaarden ons eigen tempo te bepalen en uit te lopen op de rest van de groep. De weg die wij beliepen was ook tevens de enige toegangsweg die het ondergelegen ´dorpje´ kent en we hebben dan ook vele hopen muilezelpoep moeten ontwijken om niet onderuit te slippen. Deze muilezels zijn het enige vervoersmiddel in dit enkel uit bergen bestaande gebied. Voor een ieder die niet weet wat een muilezel is, dit dier is een kruising tussen een paard en een ezel, dus zo sterk als een paard en het uithoudingsvermogen van een ezel. Ideaal om dit ruige landschap van alle producten en bouwmaterialen te voorzien. Eenmaal uitgeput beneden aangekomen en met een volgeschoten camera op zak volgde een kleine beklimming naar onze slaapplek voor de eerste dag, een klein aantal kleine huisjes bij een vriendelijke familie met een hyperactief kind en een voetbal waarmee we onze laatste energie konden verspelen. De middag begon met een heerlijke lunch van Lomo Saltodo waarin voor de gelegenheid Alpaca was verwerkt in plaats van rund. De alpaca is een klein soort lama dat hier in zuidelijk Peru overal voor wordt gebruikt, zo kan je er heerlijke truien en steaks van maken. De rest van de middag waren we vrij om aan de voet van de berg in het gras te liggen en omhoog te kijken naar de reusachtige berg die we zojuist waren afgedaald. Een Spaanssprekend persoon zou hierbij zo trots zijn als een ´perro con 7 pollas´. Voor de Nederlandse vertaling mogen jullie Google Translate raadplegen, er lezen tenslotte ook kinderen mee.     

Dag twee bestond uit een korte beklimming, een vlak stuk en een afdaling langs nauwe richeltjes waarbij het af en toe moeilijk was om ruimte te vinden voor onze Hollandse schoenmaten. Nog voor de middag kwamen we echter veilig en relatief relaxed aan in, opnieuw, een oase. Dit keer werden we echter niet omringd door zandduinen, maar door indrukwekkende rotspartijen die we al vol angst bekeken, wetende dat we de volgende dag deze bergen weer omhoog moesten lopen. De oase was, ondanks het gebrek aan warme douches, vlees bij het eten en electriciteit, een heerlijke plek om een lange middag te vertoeven. Niet alleen hebben we de middag besteed met het vanaf een rots in een met bergwater gevuld zwembad te springen, maar ook hebben we leren netvissen, kunnen voetvolleyen, worden lekgestoken door de muggen en flink kunnen verbranden onder de gloeiend hete zon. Na een enerverende dag lagen we er rond 21:00 alweer in, de wekker voor dag drie stond namelijk om 4:45 weer afgesteld. 

Dag drie werd aangekondigd als de lastigste dag, een beklimming van 1300 meter die ongeveer drie uur in beslag zou nemen. Er werd nog aangeboden om voor omgerekend €12,50 een muilezel te huren, maar met de Inca Trail in het vooruitzicht leek ons dit wel een mooie fittest. Om de hitte van de zon voor te zijn vertrokken we, nog voor het ontbijt, als groep om 5:15 in de ochtend. Al snel bleek ook hier dat het conditieniveau van ons Hollanders toch anders ligt dan de Amerikaanse, Australieërs, Chilenen, Duitsers en Spanjaarden in onze groep en vond een totale afsplitsing plaats waarbij ieder voor zich een weg naar boven zocht. Ook wij hebben als tweetal elkaar moeten verlaten, maar met een ´eindtijd´ van binnen de twee uur mogen we beiden aardig trots zijn op ons resultaat. Het resulteerde dan ook in een flinke schouderklop van de gids die achter de laatste lopers aanliep, op ruim een uur afstand van ons.

Het zal na dit uitgebreide en gedetailleerde epistel geen verwondering zijn voor jullie lezers dat deze driedaagse trekking een absoluut hoogtepunt is in onze reis en een prima voorbereiding op de vierdaagse Inca Trail die ons volgende week alweer te wachten staat. Over 7 uur pakken wij, voor de verandering, de bus naar Cuzco van waaruit we deze legendarische trail gaan starten. Op eerste kerstdag zullen wij het eindpunt bereiken, de wereldberoemde ruïnes van de Machu Pichu. De volgende blogupdate zal een uitgebreid verslag geven van deze trail, waarbij ons nu dus alvast niets anders rest dan alle thuisblijvers een zalige en gezellige kerst te wensen!

Feliz Navidad!