Feliz Año Nuevo!

Kerstmis 2010 zit erop en dat betekent voor ons dat de legendarische Inca Trail achter ons ligt. Waar de meesten van jullie de Kerstdagen in het bijzijn van vrienden, familie, geliefden en een open haard zullen hebben doorgebracht, ging onze Kerst gepaard met lopen, lopen en nog eens lopen. Het enige dat we met jullie gemeen hebben gehad is het feit dat de nachttemperatuur onder het vriespunt lag. Alhoewel jullie vast niet in een krap tentje op een nat geregende jas als kussen hebben hoeven slapen...

Het laatste blog eindigde met de mededeling dat we de bus naar Cuzco zouden pakken om op eerste Kerstdag de Inca Trail te beëindigen op de Machu Pichu. Die laatste zin bleek hierbij echter gelogen te zijn, want dankzij de relativiteit van datums die ons tijdens het reizen besluipt (of een continue kater) zaten wij totaal verkeerd met de aanvangsdatum van onze trekking. Pas eenmaal in Cuzco aangekomen kwamen wij er op zaterdagmiddag achter dat de welkomstmeeting met onze wandelgroep niet op zondagmiddag was, maar pas op woensdag. Ons restte dan ook niets anders dan de vrijgekomen dagen te vullen met poolen, kerken bezoeken, (gore) pinten drinken in 's werelds hoogst gelegen Ierse Pub met een Ierse eigenaar en locals wijs maken dat wij profvoetballers waren in Nederland.

Op woensdag kregen we dan eindelijk de kans om de overige tien fanatiekelingen van onze wandelclub te ontmoeten, als mede onze gids. Alhoewel we nog een dikke kater hadden van de geslaagde avond ervoor en daardoor niet alleen naar alcohol stonken, maar ook in een ontzettend vervelende en melige bui waren, bleek er toch een klik te zijn met de overige looplieden. We waren ingedeeld in een vrij jonge groep waar de leeftijden varieerden tussen de 20 en 37 en de nationaliteiten uiteen liepen van Australiërs, Amerikanen, Zweden, Britten en Duitsers. Onze gids was een geschikte 30-jarige Peruaan die graag over zichzelf in de derde persoon sprak en voor wie een boos kijkende rots zijn hoogste god was.

Op donderdag begonnen we aan de eerste gezamenlijke groepsdag en bracht onze gids ons langs verschillende Inca ruïnes, een triest aandoende dierentuin/opvang en een gezellig restaurantje en hosteltje in een klein bergdorpje op 2 uur afstand van KM82, het startpunt van de originele Inca Trail waar we op vrijdagochtend aan mochten beginnen. Na een eerste groepsfoto begonnen we rond het ochtendgloren dan eindelijk aan onze eerste stappen. Met een mond vol Coca bladeren, want dat is goed voor ongeveer alles in de Inca spirit, en na een spirituele sessie waarbij we een rots moesten vragen om ons te beschermen liepen we als groep bergopwaarts. Rond lunchtijd kwamen we logischerwijs aan op onze lunchplek en toen kwamen we er ook achter wat voor gekkenwerk de 20 porters die voor ons uitliepen verichten. Waar wij al redelijk uitgeput van de eerste vier uur wandelen aankwamen, hadden zij een complete lunchplek opgezet, waarbinnen wij konden genieten van een heerlijke driegangen lunch. Na een korte siësta hadden zij het hele zooitje alweer opgeruimd om ons 2 uur later, onder applaus, te verwelkomen bij de slaapplek voor Kerstavond. Ook hier aangekomen stond een compleet tentenkamp klaar en na het drinken van een paar Kerstbiertjes en het nuttigen van wederom een driegangenmaaltijd konden we dan eindelijk de hele groep een nacht wakker houden met ons gesnurk. Zaterdagochtend was van een gemoedelijke Kerstvrede dan ook niets te merken. Daar waar wij al hadden besloten om na deze trail nooit meer in een slaapzak bij min 5 graden celcius te willen slapen, had de rest van de groep ogenschijnlijk besloten ons nooit meer dronken in een tent te willen horen. 

De tweede dag van de Inca Trail is volgens velen de zwaarste dag van deze trekking, maar gesterkt met de gedachte dat de goden ons bijstonden na de ceremonie van de vorige dag begonnen we beiden nog vol goede moed en zin aan deze Eerste Kerstdag. De eerste uren beklommen we in 4 uur de volgende berg en bereikten we de, letterlijk, adembenemende hoogte van 4218 meter. Op de top van deze berg bleek het echter niet alleen heel koud te zijn, maar ook nog eens te regenen, hetgeen de daarop volgende afdaling allesbehalve makkelijk maakte. Met name Robbert had zichtbaar moeite met de uren die hierna volgden, aangezien hij maar moeilijk zijn maat 45 kwijt kon op de spekgladde Inca trappen en hij nog steeds last had van zijn Ecuadoriaanse surfblessure. Daar waar Koen er samen met een 20-jarige Australische een wedstrijdje van maakte om als eerste beneden te zijn, daar kwam Robbert als laatste aan in het tentenkamp in het, ook zeker niet verkeerde, gezelschap van twee Britse zusjes. Na 8 uur lopen smaakte de Kerstmaaltijd verrukkelijk en aangezien de wekker op dag drie om 6:00 ging, werden de ogen al voor tienen gesloten.

Tweede Kerstdag, of Boxing Day zoals de rest van het internationale gezelschap deze door Nederlanders zelfverzonnen  ‘feestdag’ noemen, was de langste wandeldag en ook deze dag werd weer gekenmerkt door hetzelfde ritueel van de vorige dagen. Regen en zon die elkaar afwisselden, afdalingen en beklimmingen,  schitterende vergezichten en dikke mistbanken.  Daarnaast was ook deze dag Koen weer in de tweekoppige frontgroep terug te vinden met zijn Australische wandelmaatje en liep Robbert in de staartgroep, die ditmaal uit iedereen behalve Koen en zijn metgezel bestond. Met twee volgeschoten camera’s kwamen we na respectievelijk 8,5 en 10 uur lopen aan in ons laatste tentenkamp waar, voor het eerst sinds drie dagen, een warme douche kon worden genomen. Dit laatste bleek een heerlijke bijkomstigheid te zijn en een wereld van verschil in vergelijking met de ijskoude commandodouche die op de tweede dag kon worden genomen. De wekker voor dag vier ging al om 3:30 om zo de magische zonsopgang op de Machu Pichu te kunnen bewonderen en dus werden ook deze dag de ogen weer voor tienen gesloten…

Dag vier begon weer met regen en na vier dagen en tientallen kilometers klimmen en afdalen werd de wereldberoemde zonsopgang ons helaas niet gegund en moesten we bij aankomst genoegen nemen met mistbanken en wolkenvelden boven deze wereldberoemde Inca stad. Dit mocht de pret echter absoluut niet drukken, want de genoegdoening die je voelt bij aankomst blijft onbeschrijflijk. Dat gaan we hier dus ook niet verder proberen. Dat is een gevoel, dat kan je niet uitleggen. Enige echte nadeel van deze laatste dag waren de massa’s toeristen (ruim 8000 per dag in het huidige hoofdseizoen) die deze Machu Pichu gewoon per bus bezoeken, want ook dat is mogelijk. Zij drukken je namelijk zonder gêne weg op het moment dat je een foto wilt nemen. Na vier dagen wandelen is het dan ook erg frusterend als een horde Japanners per bus vervolgens je beoogde Facebook-profielfoto verpesten. Desalniettemin gaat deze Inca Trail zonder twijfel de boeken in onder het kopje ‘legendarisch’ en hebben we beiden weer een wens kunnen afvinken op onze bucketlist.

Kerstmis 2010 was al met al een zeer bijzondere en ondanks dat jullie ons ongetwijfeld graag om je heen hadden gehad, zijn wij bijzonder tevreden met de keus om het deze Kerst eens helemaal anders te doen. Op dit moment zijn we, in afwachting van de jaarwisseling, weer terug in de Peruaanse bergplaats Cuzco. Na de jaarwisseling begint het volgende deel van onze trip en reizen we in Oostelijke richting af naar La Paz, Bolivia. Tot die tijd doden wij hier de tijd met het beste en, bijna, enige waar Cuzco goed in is. Stappen!

Feliz Año Nuevo!