Iedereen telt mee

Volgens de huidige Wikipedia-stand telt Ecuador 14.573.101 inwoners, waarbij genoteerd staat dat deze telling dateert uit het jaar 2009. Volgende week kan hier echter een heel ander getal komen te staan met de meest recente data erbij. Vandaag, zondag 28 november lokale tijd, vindt namelijk een nationale volkstelling plaats in Ecuador wat betekent dat alle cafe´s vanaf vrijdag al dicht zijn en je deze zondag tussen 5:00 en 17:00 niet op straat mag komen, zelfs niet als toerist. Inspecteurs gaan alle deuren langs en een ieder die zich tussen deze tijdstippen toch op straat begeeft wordt opgepakt. Als toerist zijnde betekent dat dus een hele dag op je hotelkamer zitten, zonder dat er ook maar iets te eten of drinken halen valt bij de bar. Het zal dan ook geen verassing zijn dat, zodra wij dit hoorden, wij het mooie Ecuador met gierende banden hebben verlaten en inmiddels genieten van de Peruaanse zon in de heerlijke kustplaats Mancora.

De laatste week Ecuador heeft ons echter ook nog genoeg mooie momenten bezorgt en ook in deze week zijn we weer van hot naar her gehold en gebust. Een week geleden zaten we nog in het Ecuadoriaanse hippie-resort Montanita. Na onze intensieve taalcursus vonden we het wel eens tijd worden om lekker te ontspannen en als dat ergens niet en toch prima kan is het wel in Montanita. Montanita is een soort kruising van Salou, Spring Break en hippieliefde. Overal op straten lopen toeristen en locals van jong tot oud te drinken, te dansen, sieraden te verkopen en treurige pogingen te wagen om dronken te jongleren. De climax van het stapweekend volgt vervolgens op zaterdagavond waar je in de Hola Ola bar voor omgerekent €4,50 drie uur lang onbeperkt alles kan drinken wat je lief is. Daarnaast is de Hola Ola bar ook de enige tent die we tot nu toe in Ecuador zijn tegengekomen waar eens geen Salsa en Reaggeaton wordt gedraaid en was er een zwembad op de dansvloer. Jullie begrijpen dat wij onze favoriete hang-out so far hadden gevonden. Na het weekend was deze stapplaats echter weer compleet uitgestorven en bleven alleen de hardcore rasta´s, straathonden en dreadlockhippies achter. Voor ons werd het, na onze eerste en zeer geslaagde surflessen, dan ook tijd om door te reizen naar het rijkere Cuenca.

Cuenca is de derde stad van Ecuador, maar voor ons toch wel de nummer 1. Cuenca is een compacte stad met een gezellig historisch centrum, goed onderhouden wegen en heel veel studenten. We maakten dan ook al snel kennis met de lokale jeugd hier en hebben de mooiste club tot nu toe bezocht. Club MayDay zit, geheel toepasselijk, in een oud vliegtuig en zo stonden we ineens op de donderdagavond met een Coronaatje in ons hand in een oude cockpit te dansen. Daarnaast hadden we een erg fijn hostel gevonden waar we voor de prijs van een 2 persoonskamer een hele vierpersoonssuite kregen en een terras met uitzicht over de rivier.

Vanuit Cuenca zijn we vervolgens doorgereist naar Peru, een rit die volgens ingewijden zo´n 6,5 uur in beslag zou nemen. Dat wij er 11 uur over hebben gedaan zal er vast mee te maken hebben met het feit dat we weer eens hopeloos zijn opgelicht door zo naief als twee pasgeboren goudvissen voor ons uit te staren toen we op de grens aankwamen en vervolgens in een ´taxi´zijn gestapt bij twee heren die ons best even Peru wilden inleiden. Dit gebeurde echter wel tegen een prijs die ongeveer 20 keer zo hoog lag als normaal. Op het moment dat ons deze prijs gezegd werd reden we helaas al op een verlaten snelweg met onze backpacks in de kofferbak en nee zeggen was bij deze twee heren dan ook geen echte optie. Uiteindelijk heeft dit hele geintje ons 50 euro gekost, waarmee de Peruaanse oplichters een topdag hebben gehad maar voor ons Europeanen de schade redelijk beperkt bleef. Gelukkig hebben we ze een beetje te vriend kunnen houden, wat op dat moment het belangrijkste was voor ons.

We waren al lang blij toen we, vrijdagavond, eenmaal in Mancora (Peru) waren aangekomen, maar de echte grote glimlach kwam pas toen we zaterdagochtend de gordijnen opendeden en de balkondeuren van onze kamer opengooiden. Een blauwe lucht, een stralende zon en uitzicht op zee. Onze winter van 2010 kan nu al niet meer stuk!