Een oogje dichtknijpen

Normaal gesproken bespreken wij op dit blog onze belevenissen van de afgelopen week à anderhalve week en aangezien ons laatste blog alweer 13 dagen geleden is geplaatst zou je als lezer nu hetzelfde verwachten. Toch gooien we het deze keer over een andere boeg en zullen we vooral uitwijden over de drie fantastische dagen bij de zoutvlaktes en andere natuurwonderen van Zuid-Bolivia. Dit doen wij niet alleen omdat wij hier al genoeg over te vertellen hebben om een heel blog mee te vullen, maar vooral omdat wij onze laatste dagen in La Paz gevuld hebben met niets anders dan hetgeen we daarvoor al beschreven hebben. Denk hierbij aan uitslapen, stappen, poolen en rondslenteren en vul dit dan aan met zaken die niet op een blog hoeven beschreven te worden. Soms omdat het nietszeggend is, soms omdat het beter is om er niets over te zeggen.

Laten we het er nu ophouden dat wij na 11 vermoeiende maar erg gezellige dagen in La Paz de nachttrein hebben gepakt naar Uyuni, in het zuiden van Bolivia. Vanuit dit kleine woestijnplaatsje hebben we een driedaagse trip geboekt die ons zou leiden langs wat volgens vele Zuid-Amerika reizigers een van de mooiste plekken op aarde is. We hadden onszelf een dag rust gegund alvorens we op de vroege vrijdagochtend onze daypacks en slaapzakken bovenop een goed uitgeruste jeep mochten gooien. Het toeval wil dat wij op die vrije donderdagmiddag al een Waalwijks gezicht tegenkwamen (Marrit Schapendonk) in het compacte Uyuni en zo brachten we met drie Waalwijkers, een Lentenaar en een adellijke inwoonster uit Woerden de avond door in een gezellige bar met de toepasselijke naam "Extreme Fun Pub".

Ook op de vrijdagochtend kwamen we bekende gezichten tegen, want naast de met ons meegereisde Woerdenaarster bleken de andere drie groepsgenoten onze poolvrienden uit het Loki Hostel in La Paz te zijn. Alhoewel we beiden niet echt van de groepsreizen zijn moest het met dit gezelschap ons inziens toch wel lukken om er een gezellige tijd van te maken. Na een eerste stop bij het treinenkerkhof van Uyuni kwamen eindelijk de wereldberoemde zoutvlaktes in beeld. Een adembenemend beeld van immense witte vlaktes die niet alleen heel mooi zijn om te zien, maar ook de ideale omgeving vormen voor het nemen van bijzondere foto´s. Zo is dit ongeveer de enige plek ter wereld waar je op de handen van Elmo kan staan, drie vrouwen tegelijk kan opeten, in een Croc plaats kan nemen en uitgescheten kan worden door een Waalwijkse. Zie de foto´s voor verdere uitleg...

Tijdens het eerste deel van deze tour werd al snel duidelijk dat onze chauffeur Gustavo graag af en toe een oogje dichtkneep. Zo trapte deze 31-jarige chauffeur die al 12 jaar in het vak zat af en toe stevig (doch veilig!) het gaspedaal in om zijn collega´s op de meest spectaculaire wijze in te halen. Daarnaast mochten we ook naar hartenlust onze eigen muziek draaien via de iPod aansluiting van zijn jeep. Dit laatste was helaas ook nodig op het moment dat hij op de eerste dag zijn ogen iets te ver dicht kneep en in slaap leek te sukkelen... Gelukkig mocht Robbert van de tourorganisatie niet achterin zitten vanwege de beperkte beenruimte en kon hij op deze manier vanaf de bijrijderstoel tijdig ingrijpen. Middels een gesprek in het Spaans met deze niet-Engelse sprekende chauffeur en het aanzwengelen van wat fijne technodeuntjes werd Gustavo de rest van de middag wakker gehouden. Op deze manier werden we ook veilig naar onze slaapplek gebracht in een klein woestijndorpje, alwaar we als avondeten een smaakvol stukje lama kregen voorgeschoteld.

Het hoogtepunt van de tweede dag was ongetwijfeld het spontane ochtendfeest in het midden van een opgedroogd meer. Gedurende de drie dagen werd continu in een soort van colonne gereden, waarbij chauffeurs elkaar kunnen helpen wanneer er iets mis gaat. Een collega van Gustavo had in de vroege ochtend van de zaterdag dan ook hulp nodig van de overige chauffeurs, toen hij met zijn jeep vol passagiers in de modder was weggezakt op een verkeerd gekozen off-road gedeelte. Voor de colonne van 8 chauffeurs de manier om een collega in nood te helpen, maar voor alle gestrande passagiers een reden om een feestje te bouwen rond onze centraal staande jeep. Muziek door de speakers en sixpacks bier uit onze tassen waren genoeg ingrediënten om de zaterdagochtend in te luiden met een meer dan geslaagde party die ongeveer anderhalf uur zou duren. Rond de klok van 10:30 was de collega-jeep uitgegraven en konden wij lam gedanst en gedronken onze weg vervolgen langs vulkanen op de Chileense grens, meren vol flamingo´s en gigantische woestijnvlaktes. De tweede nacht werd doorgebracht in een natuurreservaat waar het kwik daalde tot -14 graden.

De derde dag begon voor ons al om 4:30 om zo op tijd te zijn voor de zonsopgang, die dan ook letterlijk oogverblindend was. Tegen het ochtendgloren konden we ons opwarmen bij natuurlijke geisers en een heerlijke hotspring. Na een laatste bezoekje aan Laguna Verde, een gigantisch meer op 4600 meter boven zeeniveau werd de terugtocht ingezet die ons in 6 uur weer terugbracht naar de originele plaats van bestemming, Uyuni. Hier hebben we onze Australische vrienden uitgezwaaid die weer richting La Paz trokken en kregen we de belofte dat ze ons in Sydney met een kratje bier zouden ophalen van het vliegveld. Een mooie afsluiter van drie onvergetelijke dagen! Inmiddels is de terugtrek richting het noorden van Bolivia weer ingezet en hebben we de hoogste stad ter wereld bezocht, Potosi (4070 meter).

Aangekomen in Potosi werden we direct aangesproken door een oud-mijnwerker die ons graag wou rondleiden door de nauwe gangen waar hij vanaf zijn 13e had gewerkt. Potosi staat namelijk bekend om haar zilvermijnen, die volgens de Telegraaf in oktober j.l. nog op instorten zouden staan. De volgende dag werd al snel duidelijk dat dit geen ongegronde gedachte is, want in de mijnen waar dagelijks nog 10.000 werkers actief zijn sterven er jaarlijks 20 mensen door instortingen, gifdampen of explosies. Het is dan ook niet vreemd dat gezondheidsorganisaties een bezoek aan deze mijn afraden en na een rondleiding van 2 uur waren we beiden erg blij dat we weer wat frisse lucht konden inademen. Alhoewel we, met name Robbert die ongeveer 20 keer zijn hoofd heeft gestoten, er stevig op los hebben gevloekt in de mijn, was het wel een erg indrukwekkende ochtend. In de gangen die soms max. 1.40 meter hoog zijn en waar je opzij moet springen voor mijnkarretjes krijg je diep respect voor de mijnwerkers die om je heen nog steeds aan het hakken en scheppen zijn. Aan het eind van de rondleiding leek het onze gids een leuk idee om zelf nog een staaf dynamiet, die we de hele tijd met ons meedroegen, af te steken. De "New Kids" zouden het geluid dat hier van afkwam met een toepasselijke "BAM!" beschrijven, dus laten wij ons als geboren Brabanders hierbij aansluiten en daarmee meteen een eind aan dit blog breien. Tot onze volgende belevenissen!